Hemelse orde komt van synchrone orde

.............

Voor nieuwe studenten van de 13-manenkalender is een algemeen struikelblok de neiging om te proberen het absoluut te verzoenen met een of andere relatieve meting van de fysieke beweging van hemellichamen door de ruimte.

Alles in het enorme universum beweegt, draait en roteert in meerdere richtingen tegelijkertijd, relatief ten opzichte van een oneindige reeks aan referentiepunten die kunnen worden gebruikt om een oneindige reeks hemelse cycli te meten. Met informatie zoals deze maken we zelfs gedurfde schattingen van de tijd die de zon nodig heeft om zijn baan rond de Melkweg te voltooien. (Huidige schattingen zijn 230 miljoen jaar...!)

Maar het precies vaststellen van veeleisende antwoorden op de actualiteit van hemelse cyclussen is een ongrijpbare onderneming, zelfs in relatieve termen. Relatief aan de zon cirkelt de aarde er rond de 365+ dagen omheen. Relatief aan de aarde cirkelt de maan er zo'n 13 maal gedurende 365+ dagen omheen. Naar onze beste observaties zijn deze metingen altijd bij benadering. De kosmos is niet een of andere enorme, ruwe machine gemaakt van gigantische stalen tandwielen.

"Dus, hoe weet je dat vandaag Blauwe Magnetische Hand is en geen andere galactische signatuur?" "Wat als het verkeerd berekend was en we allemaal op de verkeerde dag zijn!" "Is het geen straal die uit het centrum schiet van de melkweg naar onze planeet?" "Hoe kun je tijdens de schrikkeldag een signatuur overslaan en niet uit de pas lopen met de cyclus?"

Deze grote vragen komen voort uit een fundamenteel misverstand over de 13-Manenkalender en zijn dus vaak de oorzaak van voldoende verwarring om zelfs mensen het leren ervan gewoon te laten opgeven!

De 13-Manenkalender is geen mechanisch nauwkeurig ingenieursschema van de relatieve beweging van fysieke lichamen door de ruimte.

Het is waar dat 13 manen van 28 dagen elk plus 1 Dag Buiten de Tijd misschien wel de meest elegante manier is om de cyclus van de baan van de aarde rond de zon te meten.

Het is waar dat de cyclus van 260 dagen bij benadering de duur van een menselijke zwangerschap is.

Waar: de eeuwigdurende 52-jarige cyclus (die de cycli van 365 en 260 dagen synchroniseert) is een zeer nabije benadering van de fysieke omloopsbaan van de ster Sirius B rond Sirius A.

Maar: vanuit het perspectief van de Wet van Tijd is de evolutionaire deugd van het volgen van al deze cycli dat ze afgestemd zijn met (en daarom het menselijke bewustzijn afstemmen op) de universele frequentie van synchronisatie (13:20).

Met andere woorden, de 13-Manenkalender houdt zich niet zo bezig met de waargenomen beweging van hemellichamen, als met het feitelijke vierde-dimensionale raster dat deze bewegingen informeert. Dit traliewerk is gebouwd op specifieke wiskundige principes, inclusief de verhouding 13:20, 4:7::7:13, enzovoort. Dit wordt de synchrone orde genoemd: "de bepalende mentale en telepathische orde van het universum" (Jose Arguelles, The 260 Postulates of the Dynamics of Time).

De synchrone orde is even primair als, zo niet primair aan, de principes van wat we fysica noemen. Vanuit dit perspectief is natuurkunde gewoon de wetenschap van wat we kunnen waarnemen via de zintuigen en hun kunstmatige uitbreidingen, zoals telescopen, microscopen, antennes, enz.

De Wet van Tijd poneert stoutmoedig het bestaan van multidimensionale wetten en principes van kosmische orde die bestaan vóór alles wat meetbaar is door ons huidige model van fysica. Woah! Maar is dat echt zo'n gek idee? We zijn tenslotte slechts één soort levensvorm in een onmetelijk eindeloos universum. Lijkt het niet een beetje aanmatigend om te denken dat alleen onze specifieke sensorische apparati in staat zijn om alles waar te nemen?

Hoe dan ook, als alles wat we via onze zintuigen waarnemen de Broadway Show is, is de synchrone orde het script of de regisseur, die de uitvoering wat samenhang en orde geeft (zoals tekst die op de juiste plaats en de juiste tijd worden gesproken!). Volgens deze analogie is een ervaring van synchroniciteit zoals het uitvoeren van je tekst op een cruciaal moment in het verhaal en dan opmerken dat de regisseur je een grote glimlach en een duimpje geeft!

Ondanks alle dubieuze analogieën die ik kan verzinnen, is het gebruik van de 13-Manenkalender echt een wetenschappelijke studie. Maar in tegenstelling tot gebieden zoals de astronomie, heb je het niet over fysica maar over synchronometrie - de mate van synchroniciteit in je eigen directe ervaring. De 13-Manenkalender (synchronometer) beschrijft de wiskundige principes van de synchrone orde als een samenhangend systeem voor tijdwaarneming dat in de gebruiker een toenemende ervaring, en daarmee begrip van, synchroniciteit cultiveert.

Het unieke doel van de 13-Manenkalender is niet om iets daarginds maar overal tegelijkertijd bij te houden. Dus terwijl synchronometrie wordt uitgevoerd door het volgen van cycli, is de beweging van hemellichamen als zodanig niet het punt, maar eerder de orde die ten grondslag ligt aan die bewegingen en onze directe ervaring van die orde.

Voor een klassiek geschoolde wetenschapper zou het misschien brutaal kunnen klinken om te beweren dat zoiets eenvoudigs als een 'kalender' iets primairs zou kunnen meten en ophelderen van wat er allemaal over natuurkunde bekend is. Maar ik accepteer graag een verontwaardigde reactie op de vraag: wat hebben we aan onze wetenschappelijke methode als directe ervaring geen factor in de vergelijking is?

Origineel: Celestial order comes from synchronic order

Over de schrijver Jacob Rhythmic Dragon: Sinds 2002 bestudeert en gebruikt hij de 13-Manenkalender om zijn ervaring met TIJD radicaal te ontwikkelen. In zijn rol als directeur Communicatie voor de Foundation for the Law of Time, heeft hij talloze mensen van over de hele wereld geholpen om de 13-Manenkalender te leren kennen en om TIJD als magie en synchroniciteit te ervaren.